ใครจะนิยามคำไหนด้วยน้ำหนักขนาดไหนกับใคร ก็แล้วแต่ชอบ แล้วแต่ชัง แล้วแต่จะระแวงกัน แล้วแต่ไว้ใจหรือไม่ไว้ใจกัน…

แม่ประไพเอ๋ย…ฉันแค่รู้สึกว่า ความระแวง ความชัง นี่มันน่าเหนื่อย และมันขัดขวางความเจริญก้าวหน้าของสังคมเสียจริง…

แต่ก็ไม่อาจห้ามได้ดอกนะ…
ฉันก็อยู่ในวังวน รัก โลภ โกรธ หลง ด้วยคนนี่แหละ

แต่พยายามจะชักชวนทุกคนให้ช่วยกันบัดกรีรอยร้าว รอยแตก รอยระแวง กันบ้าง

ฉันยอมรับเลยนะ ได้ยินเรื่องผู้คนที่ฉันรู้สึกชัง รู้สึกรังเกียจ ที่เขาทำกำลังทำลายระบบดีงามของสังคมวิถีบ้านเรา

ฉันก็อดชังไม่ได้…

แต่พอได้ยินข่าวแว่วๆ มา ว่าเขามีทุกขเวทนาเพียงใด เจ็บปวดหนักหนาเพียงไร แทบจะทรงกายทรงชีวิตอยู่ไม่ไหว แต่เพียงปากคอยังแข็ง ยังเราะร้าย…

ฉันก็อดสงสารเขาไม่ได้…ช่วยไม่ได้ ฉันเป็นคนไทย..

คนไทยนี่ แม้คนที่กำลังเกลียดชังอยู่ แต่พอเขาตกระกำลำบาก เราก็อดสงสารเวทนาไม่ได้…

แล้วถ้าเขานึกออกเมื่อใดว่าเขาคิดผิด…อย่างจริงใจ
วิถีไทยที่เขาดูแคลนตลอดมา….ก็จะให้อภัยเขา

แม่ประไพพ่อทิดเอิบเอ๋ย…
เธอมีจุดยืนความคิด อารมณ์ที่หลากหลายกันไป..

ถ้าฉันขอได้นะ…
ฉันอยากให้จับตามองคนที่เราชัง อย่างเป็นมนุษย์ด้วยกัน…
ถ้าเขาจะทำสิ่งที่ผิดต่อสังคมในสายตาเรา…
ก็ต้องพยายามช่วยกันไม่ให้เขาทำได้สำเร็จ..

แต่อย่าได้คิดระแวงเคียดแค้นอะไรเลย…
เพราะมันก็เท่ากับทำให้เราไม่ต่างจากเขา…

ถ้าเขาจุดไฟโยนเข้ามา…เราก็อย่าสาดน้ำมันใส่เขา
มันไหม้ด้วยกันทั้งคู่

เอาน้ำค่อย ๆ ดับ…นะ

แต่ถ้าดูแล้ว ว่าเขาจะจุดไฟเข้ามาตลอด และไม่อาจเอาน้ำดับได้…
ความเป็นเขา จะทำให้บ้านเราไฟไหม้ได้ตลอดเวลา…

ก็ค่อยๆ หาวิธีอื่น ให้ความขัดแย้งสงบนะ แม่ประไพ…

อาจต้องใช้ลูกดอกอาบยาสลบบ้าง…

ตื่นมาค่อยให้ไอติมวานิลลากับกระทิงแดง ให้สบายใจ…

แล้วค่อย ๆคุยกันใหม่…

เอิ๊กๆๆๆๆๆ

สมน้ำหน้า อยากอ่านยาว ๆ ดีนัก….หัวทิ่มซะบ้าง

ราตรีศรียามสาม….ฝันดีจ้ะ