นิทานเรื่อง “กองขยะกับผืนหญ้าเขียวสะอาด”

กาลครั้งหนึ่ง มีปีศาจกลุ่มหนึ่ง
อาศัยอยู่ในกองขยะปฏิกูลใหญ่ เท่าภูเขาเลากาลูกหนึ่ง
ส่งกลิ่นเน่าเหม็น ทำความเดือดร้อนแก่หมู่ชนเป็นยิ่งนัก

นับวันยิ่งมากยิ่งสร้างความโกรธเกรี้ยวให้แก่ผู้คนมากขึ้นทุกที
ด้วยความโกรธแค้น หมู่ชนจึงพากันเอาสิ่งปฏิกูลไปขว้างปา
ใส่ปีศาจในกองขยะเหล่านั้นเข้าให้บ้าง

ด้วยหมู่ชนนั้นเป็นผู้คนปกติ ที่อาศัยอยู่บนพื้นหญ้าเขียวสะอาด
จึงมิทันนึกถึงธรรมชาติของปีศาจกองขยะ
ผู้มีเครื่องอยู่ คือสิ่งปฏิกูลเป็นสิ่งเลี้ยงชีพตนให้เติบโตยิ่งขึ้น

หมู่ชนผู้ปกติอาศัยอยู่บนพื้นหญ้าเขียวขจี
สะอาดปราศจากสิ่งปฏิกูลใดๆ
แม้เมื่อเห็นขยะเล็กน้อยเพียงชิ้นเดียว ตกลงมายังพื้นหญ้านั้น
ย่อมมองเห็น แลมีความเดือดร้อนใจ ได้รับความกระทบกระเทือน
ต้องรีบเก็บกวาดทำความสะอาดขยะนั้นเสียโดยเร็ว มิอาจทนอยู่ได้

แต่ธรรมชาติของปีศาจกองขยะนั้นตรงกันข้าม
ยิ่งได้รับสิ่งปฏิกูล เพิ่มพูนมากเท่าไร
บ้านของพวกตนยิ่งหลังใหญ่ อาณาเขตขยายกว้างขวาง
ยิ่งถูกขว้างปาด้วยขยะที่เป็นอาหารตนมากเท่าไร
ยิ่งเติบใหญ่แข็งกล้า มีพละกำลังเท่าทวี

ปีศาจย่อมไม่ได้กลิ่นขยะ ด้านหนาต่อความเน่าเหม็นทั้งปวง
ปีศาจนั้นจะเดือดร้อนกระทบกระเทือน
เช่นหมู่ชนผู้คุ้นชินกับความสะอาดได้อย่างไร?

อยู่มาวันหนึ่ง….หมู่ชนเปลี่ยนวิธีใหม่
เลิกให้อาหารปีศาจกองขยะนั้นโดยสิ้นเชิง
ต่างพากันเลิกให้ความใส่ใจ
ทิ้งให้ปีศาจกองขยะนั้นทุรนทุรายด้วยความผิดหวัง
ดำรงอยู่ด้วยความอ้างว้าง ไร้ตัวตน

ปีศาจพยายามทำทุกวิถีทาง
เพื่อให้หมู่ชนกลับมาใหม่ก็ไม่สำเร็จ

กองขยะนั้นเริ่มย่อยสลายยุบตัวลง
ปีศาจนั้นเริ่มค่อยๆผอมแห้งกรัง ทุกข์ทรมาน
ที่ไม่มีใครหันมามองมัน แม้มันจะตะโกนสุดปอดแค่ไหน
ก็ไม่มีผู้ใดได้ยินเสียงจากกองขยะนั้นอีกต่อไป

ในที่สุด กองขยะนั้นก็ค่อยๆเล็กลงๆ
ปีศาจผู้ทุรนทุราย ค่อยๆตายอย่างโดดเดี่ยวทรมาน
ไม่มีใคร ไม่มีผู้ใด ยอมเสียสละหู ตา จมูก ปาก
เพื่อการดำรงอยู่ของปีศาจกองขยะนั้นอีกเลย…..

ไม่ว่าจะพยายามแผลงฤทธิ์เรียกร้องเท่าไร
ก็หามีผู้ชมไม่…..

มันตายอย่างโดดเดี่ยวอ้างว้าง
ท่ามกลางซากปฏิกูลเน่าเหม็นที่เหลือ
ในขณะที่สาธุชน ต่างมีชีวิตทีบริสุทธิ์สะอาด

And live happily ever after…………….

จบนิทานแต่เพียงเท่านี้………….

นิทานเรื่องนี้ในหน้าวอลเฟสบุ๊คอาจดูยาว
แต่ถ้าเปรียบกับนิทานเป็นเล่มๆแล้วก็สั้นนิดเดียว
ความยาวแค่หน้าเดียว ยินดีให้ท่านทั้งหลาย
นำไปอ่านเป็นหนังสือเสียง เป็นกุศลแก่คนตาบอด
ได้ทุกเมื่อ ทุกประการค่ะ

เสาวลักษณ์ ลีละบุตร ……. ผู้แต่ง